Het kwam niet uit de lucht gevallen, maar toch was alles verrassend snel in kannen en kruiken. Enkele dagen nadat Ronny Deila een akkoord met Club Brugge nog in alle toonaarden ontkende, werd de Noor donderdag plotsklaps voorgesteld als nieuwe coach bij blauw-zwart. Hij neemt deze zomer over van interim-coach Rik De Mil, de afkoopsom van zo’n twee miljoen euro vormde in Brugge geen struikelblok. Standard, dat met Deila een langetermijnproject in gedachten had, ziet zo met lede ogen zijn succescoach vertrekken.

De leuze van Club, ‘No sweat, no glory’, lijkt de Noor alvast op het lijf geschreven. Dat bewees hij twintig jaar geleden al als speler in zijn thuisland, tijdens een wedstrijd tussen Odds en Molde. Deila stond centraal achterin bij Odds toen hun doelman bij een 0–1-achterstand een rode kaart kreeg. Omdat er geen reservedoelman op de bank zat en Deila net een blessure had opgelopen, ging hijzelf dan maar in doel staan. Hij pakte elke bal en zijn team sleepte met een man minder en een veldspeler in doel nog een 1–1-gelijkspel uit de brand.

Die verbetenheid en over-mijn-lijk-mentaliteit eist Deila als coach ook van zijn spelers. Wie er niet alles voor wil doen, vliegt er genadeloos uit. Bij Standard mochten Sissako en Cafaro na amper twee dagen zomerstage al beschikken. Zo maakte hij meteen schoon schip. ‘Misschien is het daarom goed dat Club Brugge voor een coach van buitenaf kiest’, denkt Franky Van der Elst. ‘Daar kan het bestuur minder invloed op uitoefenen dan op iemand die intern is opgeklommen. Op die manier vertrekt iedereen vanop dezelfde lijn.’

Ronny Roar

Bij Deila is de vergelijking met Liverpool-trainer Jürgen Klopp – waar hij een grote fan van is – nooit ver weg. Hij is een motivator pur sang. Ooit liet hij zijn spelers z’n edele delen zien. De bedoeling? Hij wilde dat ze meer ballen toonden. De Noor zweept het publiek ook op door stevig tekeer te gaan langs de zijlijn. Als hij wint, is er al jaren de Ronny Roar: de gebalde vuist en oerkreet richting publiek. Op Sclessin hadden ze niet liever en moedigden ze hem vooraf al aan: ‘Ronny, Ronny!’

‘Standard heeft een heel seizoen lang ruggengraat getoond onder Deila’, weet Van der Elst. ‘Net dat mocht bij momenten wat meer zijn bij Club Brugge. Er was het voorbije seizoen een gebrek aan kwaliteit, mentaliteit en intensiteit. Ook bij de Standard-fans bracht Deila op heel korte tijd de passie terug. Dat vurige publiek heeft Club Brugge ook, dat zou een match moeten zijn.’

Nog een overeenkomst met Klopp: Deila zijn spelers moeten kunnen lopen. Zoals hij in Luik voortdurend zei: ‘They’ve got to have legs.’ Bij Celtic, waar hij werkte met Virgil van Dijk en Jason Denayer, schafte hij daarom frisdrank en chips af en bij Standard waren er elke week huidplooimetingen. Deila’s spelers moeten topfit zijn. ‘Dat zag je ook wel aan het voetbal dat hij gespeeld heeft met Standard. Ze gingen daar niet staan wachten om te speculeren op de counter’, duidt Van der Elst.

Maar een tweede Liverpool zijn Deila’s ploegen niet. ‘De vergelijking met Klopp is een mooi compliment, maar ik geloof dat ik nog wat meer geïnteresseerd ben in tactiek’, zei hij er zelf over in een gesprek met de RTBF. ‘Ik bouw liever geduldig van achteruit op, de ploegen van Klopp spelen veel directer.’

Mannetje staan

Zijn periode bij Celtic Glasgow heeft hem getekend. In Schotland werd hij twee keer kampioen, maar leed hij onder de druk. ‘Ik begon me te gedragen zoals de buitenwereld wilde dat ik me zou gedragen. Maar het is gevaarlijk niet jezelf te zijn. Dan verlies je je geloofwaardigheid.’

Deila worstelde met slaapproblemen. Sindsdien let hij er onder het oog van zijn personal coach op dat hij vooral zichzelf blijft: een plattelandsjongen uit Noorwegen, die samen met zijn zus opgroeide op een boerderij en op zijn 23ste nog een diploma lichamelijke opvoeding haalde, terwijl hij al in de Noorse eerste klasse speelde.

Voor persconferenties daagt Deila niet in (trainings)pak op, maar in zijn jeansbroek. Op teambuilding met de spelers gedraagt hij zich niet als ernstige tacticus, maar zingt hij gewoon mee met de groep. ‘Ik werk hard en ben gestructureerd, maar tegelijk zit er een soort gekte in me. Ik moet op stap kunnen gaan en iets kunnen drinken met mijn vrienden’, zegt hij daar zelf over.

‘Persoonlijkheid is iets wat Club nu nodig heeft, iemand die er echt staat’, aldus Van der Elst. ‘Deila moet ook in moeilijke momenten zijn mannetje kunnen staan, de slagen kunnen opvangen en tegengewicht kunnen bieden aan het bestuur, dat zijn zegje al eens durft doen. Hij zal daar beter mee om kunnen dan trainers met minder ervaring’, verwijst Van der Elst naar ex-coaches Carl Hoefkens en Rik De Mil en Union-trainer Karel Geraerts, die ook in de running was.

De Noor is nog maar 47, maarheeft titels in Noorwegen (met Strømsgodset), Schotland (met Celtic) en de Verenigde Staten (met New York City FC) op zijn palmares. In Brugge is Deila’s opdracht dan ook duidelijk: zijn reputatie van prijzenpakker waarmaken.

Lees ook