We kennen ze allemaal. Die ene buur die niet snel genoeg kan verhuizen. Die ene chef die jou – echt altijd jou, let er maar eens op – telkens weer de rottigste klussen geeft. Die ene vriendin die in fucking alles altijd net iets beter is. Ze ­wonen in je hoofd en als ze verhuizen, blijkt de volgende huurder een nog grotere smeerlap.

Oh wat is Beef geweldig. Al jaren is er op Netflix maar weinig te beleven, en net nu ze het finale duwtje richting concurrentie ­lijken te geven door het delen van abonnementen tegen te gaan, komen ze hiermee af.

In de serie ­begint alles bij de middelvinger van comédienne Ali Wong. Ze vertolkt Amy Lau, een selfmade ­woman die ­betrokken raakt in een geval van verkeers­agressie dat wraak op wraak op wraak escaleert. Lau heeft alles in het leven, maar dat alles voelt zo leeg achter haar achthoekige ­brillenglazen. Als zich dan een toeterende ­aannemer met een rode truck aandient voor enkele rondjes ­revanche, kan ze haar vreugde ­amper ­verstoppen.

Ruziemaken moet je niet doen, weet elke ­verstandige mens, het is alleen maar verloren energie en niemand wordt er beter van. Amy weet het ook, maar haar kaken doen zo’n pijn van al dat glim­lachen.

Eros kan niet zonder thanatos, geluk kan niet zonder verlangen, Amy kan niet zonder die lul in de rode truck. Het leven is één grote try-out en niemand weet waarheen, een ­vete heeft tenminste het voordeel van de duidelijkheid. Zolang de ­vijand in je oor schreeuwt, hoor je je eigen ­twijfels niet.

Hey Netflix, hoefde dat nu echt zo lang te duren om nog eens een pareltje op ons los te laten? Wat is dat eigenlijk met u? Moet je mij hebben misschien, met al die middelmatige series die ik dan toch blijf uitkijken? En waarom zou ik mijn abonnement eigenlijk niet mogen delen? Is het ­allemaal nog niet duur genoeg? Wat is er, zoek je ruzie ­misschien?

Lees ook