Muziek van een mature puber

‘In de wereld van de klassieke muziek blijf je een puber (…) tot ongeveer je veertigste verjaardag’, schreef Peter Vermeersch ooit in deze krant. Klaus Mäkelä, de nieuwe chef-dirigent van het Concertgebouworkest in Amsterdam, is nauwelijks zevenentwintig. Piepjong dus. Maar – ook dat stond hier eerder te lezen – ‘Debuterende dirigenten hebben een jeugdige drive, vaak ook een frisse kijk.’ In zijn opname van Stravinsky’s Le Sacre (en L’oiseau de feu) is het toch vooral die frisse kijk die opvalt. Drive zit intrinsiek in de ooit zo schandalige compositie. Maar vandaag is het werk een mijlpaal, en geen knokstuk meer. Mäkelä voelt dan ook niet de nood om de uitdagende ritmes verder te gaan accentueren. Hij zoekt de uniciteit in het melodieuze. Hij neemt de ‘ad libitum’- en ‘tempo rubato’-aanduidingen ter harte en zorgt voor een erg sensuele, vrije verklanking van de prehistorische chaos. Als hij nog een puber is, dan toch eentje met een ongelofelijke maturiteit.