Pocahontas, de lievelingsdochter van het indianenopperhoofd Powhatan, leeft in de tijd dat de eerste Engelse ­kolonisten zich op het Amerikaanse continent vestigen. Tijdens een verkenningstocht landinwaarts wordt de avonturier John Smith door de indianen ­gevangengenomen. Wanneer Smith dreigt te worden doodgeknuppeld, ­verhindert Pocahontas dat door op de ­Engelsman te gaan liggen. Smith krijgt genade en Pocahontas wordt ­go-between tussen de inheemse stammen en de kolonisten. Nadat ze wordt gegijzeld, bekeert ze zich tot het christendom en wordt in 1614 als Rebecca gedoopt. Ze leert in de missie John Rolfe kennen, die verliefd op haar wordt en die uitzonderlijk toestemming krijgt om met haar te trouwen. Het koppel reist naar Engeland, waar Pocahontas, 20 jaar oud, in de hoogste kringen een grote ­indruk nalaat. Pas ingescheept voor de terugreis wordt ze ziek. In de laatste ­haven voor volle zee wordt Pocahontas stervend aan land gebracht en midden in de parochiekerk begraven.

Tot daar de verdichting. In de 19de eeuw is ontzettend veel geschreven over de bekeerde indiaanse. Het sprookje moest het groeiende schuldgevoel over de kolonisatie verzachten. Pocahontas was het mooie ­bewijs dat er vanaf het begin verstandhouding was tussen beide culturen.

In werkelijkheid gaat het niet over een romance tussen een inheemse vrouw en een blanke man, het is een verhaal van slavernij en vulgair exotisme. Hoe een meisje dat de rol van ­vredeshandhaver speelde, verstrikt raakte in het economische en politieke web van kolonisten en inboorlingen. Voor de oorspronkelijke Amerikanen is ze nooit een heldin geweest.

Het standbeeld in Jamestown, Vir­ginia, werd in 1922 door blanken op­gericht. In 1975 werd in Gravesend (Kent) vlak bij de plek waar ze begraven werd een kopie van het Amerikaanse standbeeld onthuld.

Lees ook