H. Hawkline muteert naar pop

H. HAWKLINE

Milk for flowers

Heavenly

Misschien hebt u Huw Evans (aka H. Hawkline) ­dinsdagavond live gezien in het voorprogramma van ­Aldous Harding in het Koninklijk Circus. Zo niet, moet u zeker eens luisteren naar Milk for flowers. Het vijfde album van de Welshman is een persoonlijke ­collectie songs over de ­relatie met zijn in 2018 over­leden moeder. Hawkline heeft een mooie ­tenorstem, die hij graag emotioneel omhoog stuurt tot hij haast als ­Anohni klinkt, en die ons soms ook doet denken aan Ray ­Davies.

Er zit wel meer Kinks-invloed in de smaakvolle ­arrangementen van H. Hawkline, die soul, cabaret en pop versmelten tot een soms wat te plechtig, maar vooral warm en melancholisch geheel. Zielsverwante Cate Le Bon deed de productie, en hielp Evans om zijn punk­gitaar aan de kant te zetten en pedal steel, piano, ­blazers en strijkers naar voren te halen. Songs als ­‘Suppression street’ en ‘Empty room’ zijn even droevig als mooi: een bevrijdende combinatie. (vpb)