Dat hij voor zijn schermtest voor het weermannenschap zijn schoenen met luidruchtige velcrosluiting uitdeed en vervolgens moest niezen: dat wisten we nog niet. Dat hij lange tijd de meest legendarische snor van de Vlaamse televisie was – met als absoluut hoogtepunt een verkiezing tot snor van het jaar door de Snorrenclub van Antwerpen in 1994; dat hij na het pensioen van Armand Pien in 1987 deel uitmaakte van een ploeg van vier weermensen – Bob De Richter, Georges Küster! – en dat de enige weervrouw in het clubje zijn echtgenote was: dat waren we vergeten. Net als dat hij als het Milieumannetje Man bijt hond onveilig maakte in een gifgroen, ietwat zwabberend superheldenpakje, en niet te beroerd was voor gastoptredens als cowboyzanger of als vogelnest in showprogramma’s. Het probleem met dat soort dingen is dat het archief van de VRT alles onthoudt.

Maar het belangrijkste beeld dat van Frank Deboosere naar voren kwam in het programma Dank weerman Frank waarmee de VRT hem uitzwaaide, was dat van de gepassioneerde weerman die 36 jaar lang haast zonder onderbreking het weer voorspelde in vlot, verzorgd Nederlands, wat hem zelfs een eervolle vermelding opleverde in Van Dale als bedenker van het woord ‘ochtendgrijs’. Hij is een zo vertrouwde vaste waarde dat hij voor veel Vlamingen haast een meubelstuk is, dixit zijn ex-collega Georges Küster – een man die wel grijzer werd maar zijn scoutsgehalte nooit verloor, waar hij misschien voor een deel zijn populariteit aan dankt.

Wat leerden we nog meer uit Dag weerman Frank? Dat een romantische ontmoeting er op zijn twaalfde in bestond om samen naar de sterren te kijken en die passie voor de ringen van Saturnus en de kraters in de maan hem tijdens zijn studententijd danig in problemen heeft gebracht. Daarvan leerde hij dat je je moet smijten, een wijsheid die hij meer dan 100.000 weerberichten lang in de praktijk heeft gebracht.

Deboosere zette zijn bekendheid in voor goede doelen als Kom op tegen kanker. De herinnering aan een meisje dat hij ontmoette op een van de zomerkampen voor kinderen van de organisatie en die haar ziekte niet heeft overleefd, zorgde voor het enige moment in de uitzending waarop hij het te kwaad kreeg.

‘Frank is de zon, zelfs als het regent’, zo omschreef Sabine Hagendoren hem, ‘Frank is het weer als het ochtendgrijs is opgetrokken’, zei iemand anders. ‘Ik ben wisselvallig’, vond hij zelf. Wat er ook van zij, de VRT nam maandagavond afscheid van een BV die zo gewoon en bescheiden is gebleven dat je haast zou vergeten dat dat best bijzonder is.

Lees ook