Geef mijn song aan de dochter van de drummer

Inge Schelstraete

Redacteur

Dan heb je gedrumd op Pet sounds van The Beach Boys, Mad dogs & Englishmen van Joe Cocker, Pretzel logic van Steely Dan, All things must pass van George Harrison of The pretender van Jackson Browne, en nog was er geen plaats voor een overlijdensbericht van Jim Gordon. Terwijl die platen niet eens het opvallendste waren dat je over Gordon kon vertellen, want de drummer ging de geschiedenis in omdat hij zijn moeder in 1983 op een gruwelijke manier vermoordde tijdens een psychose. Hij werd veroordeeld tot minimum zestien jaar, maar werd nooit meer vrijgelaten uit de psychiatrische gevangenis waar hij vorige week op 77-jarige leeftijd overleed.

Wat mij het meeste trof in de berichten, was de zin: ‘Hij laat naar verluidt een dochter achter, Amy.’ Naar verluidt, want het is niet zeker of Amy – de dochter uit zijn eerste huwelijk– nog in leven is.

Dat ik haar naam kende, was te wijten aan een ander wapenfeit van Gordon. Officieel schreef hij samen met Eric Clapton de song ‘Layla’. Officieel, want hoewel Clapton en Gordon zeker aan de song schreven, wist iedereen in Derek and the Dominos dat de geweldige, louterende pianopartij aan het eind geschreven was door Gordons vriendin Rita Coolidge. Maar ze stond niet vermeld als auteur. En toen ze dat ging eisen van Claptons manager Robert Stigwood, daagde die haar uit: ‘Je bent maar een zangeresje – wat ga je doen, mij voor de rechter dagen?’

Coolidge had Gordon, die haar een paar keer beurs had geslagen, toen al ingeruild voor Kris Kristofferson. Met hem won ze twee Grammy’s. Ze scoorde hits als ‘We’re all alone’ en zong het thema van een James Bond-film, Octopussy. Ze had genoeg geld om Stigwood alsnog voor de rechter te slepen. Maar ze deed het niet, al was ‘Layla’ ondertussen uitgegroeid tot een flinke tak van Claptons pensioenfonds. ‘Ik was te weten gekomen dat Jims deel naar zijn dochter Amy ging. De wetenschap dat zij zo toch iéts kreeg van haar vader, hielp me om het achter mij te laten.’