Op dezelfde nagel blijven kloppen

DIRK.

Idiot Paradise

Mayway Records

Op overdaad hebben we Dirk. nog nooit kunnen betrappen. Het viertal zweert immers bij alternatieve rock zoals die in de jaren 90 hip was, vol anachroni­stische anarchie. Dat is op dit derde album niet anders, en ook muzikaal en tekstueel blijven de West-Vlamingen op dezelfde nagel kloppen. Idiot paradise vindt het midden tussen de opstandigheid van het ­debuut en het rauwere Cracks in common sense. Het resultaat klinkt potig en overtuigend, maar neemt ­genoegen met een status quo. Dat is niet onlogisch: Dirk. is naar eigen zeggen volwassen geworden, en is daarbij helaas naast wat haar ook zijn humor verloren – ‘Help I’m going sane’ klinkt het halverwege. Het zwaartepunt bevindt zich dan weer vooraan dit korte album, waarbij Dirk. het gaandeweg moeilijker heeft om de aandacht vast te houden. Met negen nummers en iets meer dan een halfuur speeltijd was er zeker nog ruimte om iets gedurfder uit de hoek te komen. (mg)