Meer modern klassiek dan jazz maar wel prachtig

In het eerste nummer hoor je wat oosters getinte klanken die naar de Japanse roots van de West-Vlaamse Brusselaar Alex Koo kunnen verwijzen, maar daarna ­komen twee zachte stukken die eerder klassiek aandoen: Koo was ooit voorbestemd voor een carrière als klassiek concertpianist, maar de roep van de jazz was te groot. Op deze solopiano-cd brengt hij die twee muzikale werelden mooi samen. Dat hij niet vies is van avontuur, weten we van zijn eerdere platen en van zijn duoconcert met de Amerikaanse avant-garde jazzpianist Craig Taborn. Toen speelden ze ook ‘Sonar’, een erg gevarieerd en gedurfd stuk dat ook overeind blijft als Koo het in zijn eentje aanpakt. En daarna brengt Koo met twee bijwijlen stormachtige brokken piano de luisteraar pas echt op het puntje van zijn stoel: wat een bravoure, wat een virtuositeit. In ‘Satiesfied’ neemt hij even gas terug (en lijkt hij inderdaad door Satie geïn­spireerd) om te eindigen met ‘Ddream’, repetitief zoals Philip Glass, en minstens even goed. Straffe plaat. (pdb)