Afbreken en weer opbouwen

In vijf jaar tijd heeft het Londense Shame zich opgewerkt tot een van de uithangborden van de bloeiende lokale gitaarscene. Na het energieke, meezingbare ­debuut Songs of praise en de grimmige, overweldigende opvolger Drunk tank pink is er nu al de derde langspeler Food for worms. Daarop zoekt en vindt de band de ­balans tussen de uitersten uit de eerste twee platen. Het levert tien rocknummers op die elk op hun manier meer willen zijn. Met eigenzinnige songstructuren, tempowissels en dynamiek breekt Shame uit zijn postpunkhokje, om met de brokstukken iets nieuws en interessants te bouwen. Terwijl Charlie Steen zingt over de teloorgang van relaties en vriendschappen, treedt de rest van de band wat meer naar de voorgrond, aangemoedigd door producer Flood (o.a. U2, Nick Cave en PJ Harvey). Desondanks zijn het de tragere, broeiende songs die op Food for worms het diepst onder de huid kruipen, met ‘Adderall’ als hoogtepunt halverwege. (mg)