Terug naar wat had kunnen zijn

Laat je door de montere openingsmuziek en het ­indiefilm-gele lettertype niet mis­leiden: Davy Chou’s Retour à Séoul is géén feelgoodfilm. De zoektocht naar de roots van een uit Korea ­geadopteerde Française mag dan ­gemonteerd zijn op de coolste soundtrack, hij eindigt niet met een catharsis en vrolijk herwonnen ­familiebanden. De Cambodjaans-Franse regisseur gooit immers zijn eigen ervaringen met ontwrichting in de strijd om de onvermijdelijke droefheid van internationale adoptie uit te kleden. Hij stemt het ­wisselende tempo van dit magnetische coming-of-ageverslag volledig af op de onvoorspelbare Freddie, die door een misverstand in Seoul ­terechtkomt en in een opwelling ­beslist om haar biologische ouders op te zoeken.

Freddie vormt het acteerdebuut van kunstenares Park Ji-min, en het is misschien dankzij haar onervarenheid dat ze de ongeremde twintiger zo moeiteloos weet te vatten. Freddies explosieve en directe manier van communiceren botst knalhard met de gevoeligheden van haar Koreaanse vrienden en familie­leden. Vooral de ontmoetingen met haar schuldbewuste vader en grootmoeder zijn bijna ondraaglijk triest. De film fluctueert zoals Freddie, die zowel frank is als naar binnen gekeerd en daardoor quasi onkenbaar. Maar heel soms krijgen we haar écht te zien. Wanneer ze haar buurvrouw in het Koreaans bedankt voor lekkere radijs-kimchi, wanneer ze oncontroleerbaar huilt tijdens een reünie of wanneer ze een lief onomwonden meedeelt dat ze hem in een vingerknip uit haar leven kan wissen. Omdat ze gelooft dat haar biologische moeder met haar hetzelfde deed.

Leven is veranderen, en niets maakt dat zo duidelijk als Freddies gedaantewisselingen van post-punker tot rugzaktoerist. Ze krijgt hoe langer hoe meer zeggenschap over haar keuzes. Al kan één mail delivery failure-melding al dat innerlijke werk meedogenloos ongedaan ­maken.