EN?

Een voorgerecht als hoofdgerecht, daar gaat het over. Een bouchée à la reine. Op de zondagse markt in ­Ouroux-en-Morvan staat een kraam waar ik naartoe word gezogen, ik ben weerloos bij de aanblik. Je kan er traag gebraden kippen kopen en huisbereide fromage de tête, rillettes en bloedworst. De donkere kolos die het kraam openhoudt zou ook in de mijnen kunnen werken, hij heeft niks van dat vlezige, rozige, weke dat vele slagers tekent. En ­altijd heeft hij ook onverwachte bereidingen, vandaag dus: bouchée à la reine. Een croustade – een videetje zeggen wij – met kip en champignons in een bechamelsaus. Op de communiefeesten van mijn jeugd was dat een voorgerecht, een happertje, iets om ‘een fond te leggen’, want vader Fernand had wijn ingekocht en dan was er veel van. Alles is veranderd, ook in mijn kop, de leeftijd helpt. Het wordt een hoofdgerecht, beslis ik daar ter plekke. De hippie in zijn poncho die zijn kraam houdt naast de donkere slager, heeft frisse veldsla. Niet dat bleke gefrutsel in ­plastic zakjes uit de supermarkt, maar vanochtend vroeg, in poncho en sherpamuts, fris groen geplukt. Lekker bitter. En zijn aardappeltjes zien er al jaren niet uit, maar zijn erg lekker, weet ik. Lastig schillen, dat wel, maar ik heb hier de tijd, heel veel schiltijd. Met een lichte pinot noir erbij is dat alles bij elkaar erg lekker. Ik moet het blijven proberen. Ik kan het wel, dat heb ik nu aan mezelf be­wezen: een voorgerecht als hoofdgerecht. Ik moet het vaker doen. Niet simpel, want wat eten betreft voel ik me erg snel tekortgedaan.