MIA’s kleuren Nederlandstalig, Pommelien Thijs en Stromae grote winnaars

• Dit zijn alle winnaars van de MIA’s 2022

Stromae was vooraf de grote favoriet: niet alleen reed hij voor het peloton uit met negen nominaties, hij was er in 2014 in geslaagd acht daarvan ook in acht beeldjes om te zetten. Dit jaar verzilverde hij drie nominaties: die voor auteur/componist, beste liveact en beste video, voor ‘L’enfer’. Dat maakt van hem, met twintig MIA’s in totaal, ‘de Lionel Messi van de MIA’s’, zoals presentator Bart Peeters hem noemde.

Pommelien Thijs, vijf keer genomineerd, was de andere grote winnaar van deze editie. Ze won haar eerste drie MIA’s voor doorbraak van het jaar, solo vrouw en hit van 2022, ‘Ongewoon’.

   • Deze mensen vielen in de prijzen op de Mia’s

Aftrappen deed de uitzending met Oscar and the Wolf, maar niet in Paleis 12: Max Colombie, nooit vies van een grootse entree, zong WK-lied ‘Warrior’ op de hoogste bol van het Atomium. Waarna Peeters nog net de tijd had om mee te geven dat er nooit zoveel vrouwen en Nederlandstalige acts waren genomineerd als dit jaar, voor Camille al de MIA voor de beste Nederlandstalige act in ontvangst mocht nemen, en Tamino die voor ‘alternative’ via een winderige video vanuit New York.

Twee keer #Likeme

Het Nederlandstalige veld was, zoals Peeters zei, goed vertegenwoordigd. Pommelien Thijs, Camille en Metejoor waren met hun drieën in totaal dertien keer genomineerd. Metejoor kaapte de belangrijke prijs voor album van het jaar weg met zijn debuutplaat – toch een prestatie naast kleppers als Stromae en Angèle. Eerder had hij ook al ‘solo man’ gewonnen. Camille, net als Pommelien Thijs een oudgediende van de Ketnetreeks #Likeme, won behalve Nederlandstalige act ook nog ‘pop’.

Waren er ook verliezers? Vooraf viel op dat Selah Sue, ondanks lovende recensies voor het album Persona en de song ‘Pills’, alleen werd genomineerd voor de video van dat nummer. Ze won niet, maar ook de zeven keer genomineerde Angèle mocht niet één keer het erepodium op. Net zo min als de vier keer genomineerde Oscar and the Wolf, ondanks het sterke staaltje op het Atomium.

De buitenstaanders dit jaar, ondanks acht nominaties, waren Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Vijf daarvan kwamen van de beroepsjury, onder de indruk van lovende recensies in buitenlandse publicaties, een optreden in Later with Jools Holland op BBC2 en concerten in de VS en Mexico. De twee zijn een stuk alternatiever dan Stromae, en dus zeker dan Pommelien Thijs en co.; ze wonnen beste artwork voor de hoes van Topical dancer, en voor ‘producer’, samen met Stephen Dewaele.

‘Zillion’

Een beetje flauw was wel dat die laatste prijzen, om het tempo toch vooral hoog te houden, voor de uitzending waren uitgereikt. Zo miste het publiek een dankwoord van Stromae voor twee van zijn drie prijzen, en de bekroning als beste muzikant van Stefanie Mannaerts, drumster van Brutus, plus de Lifetime Achievement Award aan Hedwig De Meyer van Stageco, bouwer van de podia van onder meer U2.

Geen ontroerend moment dus zoals toen Willy Sommers, winnaar van ‘Vlaams populair’, zijn prijs kreeg van Hugo Sigal en hem meteen aan Hugo’s overleden partner Nicole opdroeg. Dani Klein mocht de ereprijs voor Vaya Con Dios wel live uit de handen van Natalia komen ontvangen, bedankte haar overleden bandleden en alle muzikanten ‘die altijd minder krijgen dan ze verdienen’.

De prijs voor ‘dance’, voor het tweede jaar op rij gewonnen door Regi, kreeg een Zillion-tintje en werd uitgereikt door Matteo Simoni en Charlotte Timmers uit die film; Coely bedankte in een videootje vanuit Londen; Koen en Kris Wauters, beste groep, waren bescheidener dan de jurk van Maaike Cafmeyer, die de prijs uitreikte.

Het waren leuke momentopnamen in een superprofessionele show, die zonder opstootjes verliep: Jan Jambon kreeg dit jaar geen boegeroep van de cultuursector te horen, maar mocht de prijs voor het beste album uitreiken aan Metejoor. Jambon smokkelde nog een verwijzing naar de kijkcijfers van de VRT-reeks Het verhaal van Vlaanderen in zijn aankondiging. Maar het was Pommelien Thijs, met een opvoering van hit van het jaar ‘Ongewoon’, die het laatste woord had.