Is spreken zilver en zwijgen goud?

Nu het stof van Prins Harry en zijn autobiografie is gaan liggen, betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag wat ik in zijn situatie zou hebben gedaan. Je hele leven – inclusief onthullende anekdotes – delen met de wereld: moedig of gestoord? Hoewel een groot publiek zijn ongegeneerde eerlijkheid verwelkomde als een breuk met stigmatisering, klonk de kritiek en misinformatie luid. Ik vergelijk mijn platform en stem niet met die van de Britse prins, maar toch sta ik als nieuwe schrijver stil bij een keuze die me de laatste tijd best zwaar valt: wat deel ik en wat houd ik voor mezelf? Spreken is cruciaal om onrecht aan te pakken en onze stem te laten horen, maar zwijgen kan even cruciaal zijn om onze persoonlijke verhalen en ervaringen te beschermen tegen misbruik of foute interpretaties. Hoe vind ik het juiste evenwicht tussen spreken en zwijgen?