Woestijngedrag

In de stad hangen her en der posters met daarop een man van in de zeventig die in zijn onderbroek in de tuin staat. In zijn tuin liggen een koffer en wat ­oude pannen. Op de poster staat verder: meldpunt zorgwekkend gedrag. Ik vond de tuin er eigenlijk best gezellig uitzien, of in ieder geval lijken op wat ik me voorstelde toen mijn oude buurman laatst opmerkte dat er vroeger ‘echt nog straatleven was’. Of nee, hij zei het anders. Het grote verschil met vroeger, zei hij, is dat er nu helemaal geen straat­leven meer is. ‘Jonge mensen zijn de enigen die dat nog doen, de straat ­gebruiken als plek om gewoon tijd door te brengen, maar die worden dan weggejaagd met zo’n piep.’ Hij doelde volgens mij op de geluidsgolven die sommige gemeentes op pleintjes hebben aanstaan. Het zijn golven die je in je jeugd hoort, maar zo ongeveer vanaf je dertigste niet meer en die golven jagen jonge mensen dus van pleintjes, omdat ze anders misschien verleid zouden ­worden tot baldadigheid of de een of andere revolutie. Die dingen bestaan trouwens ook voor katten. De buurman van mijn vader heeft er eentje en mijn hele jeugd heb ik me afgevraagd wat voor vreemd geluid er uit de tuin van de buren kwam.