Filmicoon en sekssymbool Gina Lollobrigida (95) overleden

Je had Sophia Loren, en je had Gina Lollobrigida: beide actrices groeiden in de jaren 1950 en 1960 uit tot sekssymbolen op het witte doek en droegen bij aan de internationalisering van de Italiaanse cinema. Voor de volledigheid: je had ook Claudia Cardinale, Anna Magnani, Monica Vitti en nog anderen, zo groot was de Italiaanse cinema toen. Maar zowel Loren als Lollobrigida schopten het ook tot Hollywood, waar ze meedraaiden in het toenmalige studiosysteem en iconen werden van het zogenaamde gouden tijdperk van Hollywood.

Met het overlijden van Lollobrigida verliest de Italiaanse cinema een van zijn grootste filmdiva’s. Maar in tegenstelling tot de films van Sophia Loren en Monica Vitti, bleven haar films minder lang leven in de canon, terwijl Loren en Vitti muzes werden voor de grote Italiaanse regisseurs van de filmgeschiedenis, Michelangelo Antonioni en Vittorio De Sica. Lollobrigida zou haar leven lang spijt hebben dat ze een rol weigerde in La dolce vita van Federico Fellini. Ze beweerde dat Fellini haar per se in de film wou, maar dat haar echtgenoot het script was kwijtgespeeld.

Gouden kooi in Hollywood

Loren én Lollobrigida begonnen hun carrière ook in een verkiezing voor Miss Italia. Lollobrigida – geboren als Luigia Lollobrigida – eindigde derde, maar werd nationaal bekend. Op haar inschrijvingsformulier had ze de vraag naar haar ambities beantwoord met ‘iets serieus doen met mijn vaardigheden’.

In 1953 scoorde ze in eigen land een kassucces met Pane, amore e fantasia van Luigi Comencini, met Vittorio De Sica overigens als tegenspeler. Datzelfde jaar werd ze wereldberoemd met Beat the devil, een parodie op The Maltese falcon die de grote Hollywoodregisseur John Huston kwam opnemen in Italië, op basis van een script van Truman Capote. Op dat moment stond Lollobrigida al als grote naam op de affiche, op gelijke hoogte met Humphrey Bogart.

Zo kwam ze ook onder ogen van de Amerikaanse miljardair Howard Hughes, die haar voor zeven jaar onder contract legde bij RKO Pictures, toen een van de grootste Hollywoodstudio’s. Ze was in haar eentje naar Hollywood gevlogen, maar wachtte twee jaar lang vruchteloos op een eerste project. Van zodra ze erachter kwam dat ze in een gouden kooi werd opgesloten, vloog ze terug naar Rome. Maar zelfs toen Hughes RKO verkocht, bleef haar contract gelden. Dat betekende dat ze niet in Amerika kon draaien – maar wel voor Hollywoodproducties in Europa.

Huwelijksfraude

Ze maakte alsnog haar Amerikaans debuut als circusartieste in Trapeze van Carol Reed, naast Burt Lancaster en Tony Curtis. Ze speelde met Anthony Quinn in de eerste kleurenverfilming van De klokkenluider van de Notre Dame. Marcello Mastroianni, Frank Sinatra, Sean Connery en Rock Hudson mochten zich tegenspelers van haar noemen: zij was vaak de reden waarom mensen overgingen tot het kopen van tickets, voor films die niet altijd boeiender waren dan de affiche. Ze werd de mooiste vrouw ter wereld genoemd na haar rol in La donna più bella del mondo, waarin ze kon uitpakken met haar operastem.

Vervolgens onderging ze het harde lot van de ouder wordende actrice: haar ster doofde uit. Midden jaren 1970 ging ze zich wijden aan fotografie en beeldhouwkunst. Ze kreeg Henry Kissinger, Salvador Dali en Grace Kelly voor haar lens en wist Fidel Castro te interviewen.

Op latere leeftijd belandde ze alsnog in de roddelrubrieken. Ze was 79 toen ze aan een Spaans tijdschrift vertelde verloofd te zijn met de 45-jarige Spaanse zakenman Javier Rigau. Na zeven jaar huwelijk ondernam ze een rechtszaak tegen hem. Ze beweerde dat ze nooit echt getrouwd waren en dat hij een schijnhuwelijk had voltrokken met iemand die had gedaan alsof ze Lollobrigida was, om in geval van overlijden aanspraak te kunnen maken op haar erfenis.

In 1999 probeerde ze vruchteloos om in het Europees Parlement te belanden voor de partij van Romano Prodi. Vorig jaar probeerde ze, als 95-jarige, nog een zitje in de Italiaanse senaat te bemachtigen, maar haar partij haalde de kiesdrempel niet.