Koning Boudewijn en keizer Bart

Ik had nooit goed beseft wat voor een knusse vent de Nederlandse zanger ­Boudewijn de Groot altijd al geweest is, maar toen ik deze week op Radio 1 het prachtige ‘Parijs, Berlijn, Madrid’ weer eens hoorde voorbijkomen, waarin hij zijn halfslachtige verlangen om in de genoemde steden onder meer een achtergebleven koffer met kleren van hem te gaan halen aan het eind kordaat pareert met het besluit te blijven zitten waar hij zit, ‘bij jou’, begon het mij opeens te ­dagen en vielen pardoes alle stukjes precies­ op hun plaats. Hier was wel degelijk, zijn imago van vrijgevochten man van de wereld ten spijt, een eeuwige jongen van het land van Maas en Waal aan het woord, die stellig meer prijs wist te stellen op ‘ons onvolprezen strand, aan de rand van Nederland’ dan op welke verre woestijn of zandvlakte ook, en die weleens de plas richting Amerika was overgestoken, maar vooral toch hield van de Noordzee, de Noordzee. Oost west, binnenland best.