Radar
De films van het jaar
Het was een gloriejaar voor de Belgische film, van Close tot Zillion. Maar welke films móét u gezien hebben om uzelf met recht en reden te mogen omschrijven als cinefiel?
Close: de intimiteit van echte vriendschap. rr
10. The northman
Na de arthousehits The witch en The lighthouse wist Robert Eggers 90 miljoen dollar te verzamelen voor een waanzinnig ambitieus vikingepos dat hij bedacht met de IJslandse dichter Sjon. De film flopte aan de kassa, maar de afwezigen hadden ongelijk: zij zagen niet Björk als een toverheks of de pratende schedel van Willem Dafoe en zwevende paarden, laat staan de romance tussen Amleth en Olga van het Berkenbos. De meest geflipte flop van het jaar verdient een plek in het Valhalla.
9. Grosse freiheit
Beminnen is een verzetsdaad in het Duitsland van 1968. Toch voor Hans, een man die op mannen valt. Hij vliegt achter de tralies maar blijft ook daar beminnen. Franz Rogowski (Transit, Happy end) is een naam om te kennen, Grosse freiheit is een uiterst kwetsbare film om te koesteren. Hartverscheurend liefdevol.
8. C’mon c’mon
Mike Mills maakt films (20th century women) die teder en teergevoelig zijn, zo ook dit relaas in zwart-wit met Joaquin Phoenix – al lang geen knul meer, maar daarom niet volwassen. Hij peilt als radiomaker bij jongeren naar hun verwachtingen van de toekomst, zijn neefje vergezelt hem. Minimalistisch, rijk aan emoties en observaties. Een film die je overkomt.
7. Flee
Met deze documentaire animatiefilm verhaalt de Deense cineast Jonas Poher Rasmussen over het levensverhaal van een jeugdvriend. Die belandde als vluchteling uit Afghanistan in Denemarken. Sober en realistisch in stijl bewaart hij diens identiteit. Rasmussen laat zien hoe hij meer is dan zijn afkomst en zijn geaardheid, hij geeft het individuele een universele kracht.
6. Vortex
Drank, drugs, seks en geweld waren jarenlang de hoofdingrediënten waarmee de Franse regisseur Gaspar Noé het publiek choqueerde. Tot hij een hersenbloeding kreeg, en de ‘Agent provocateur’ plots kwam met een film over sterven en dementie – de genuttigde chemicaliën zijn nu niet langer illegaal, maar vrij verkrijgbaar in de apotheek. Françoise Lebrun en niemand minder dan Dario Argento ontmaskeren de marketingbelofte van waardig ouder worden, in split-screen en zonder omzien.
5. L’événement
Toen de Franse schrijfster Annie Ernaux in 2000 een boek schreef over de abortus die zij als studente in 1964 onderging, werd dat zonder veel poeha in de Franse pers onthaald. Maar toen de nog vrijwel onbekende Franse regisseuse Audrey Diwan het verfilmde, won ze er in Venetië de Gouden Leeuw mee. En kijk: enkele maanden geleden kreeg Ernaux de Nobelprijs voor Literatuur. Deze film toont dat het taboe op abortus helemaal niet is verdwenen. Dit is een hartverscheurende, maar ook hartveroverende film.
4. Licorice pizza
Het LA van de jaren zeventig vormt het decor voor de vrolijk onbezonnen verliefdheid van een vijftienjarige, gespeeld door de zoon van Philip Seymour Hoffman, voor een jonge vrouw die bijna dubbel zo oud is. Na het meticuleuze Phantom thread reflecteert Paul Thomas Anderson over groeipijnen en een leven dat nog eindeloos lijkt. Onversneden charme!
3. Hit the road
Afgelopen zomer werd de prijswinnende regisseur Jafar Panahi in Iran in de cel gegooid. Twee maanden later werd op het filmfestival van Venetië zijn nieuwe film, No bears, getoond. Die komt in België pas volgend jaar uit. Ondertussen trad zijn zoon, Panah Panahi, in zijn voetsporen met deze hartveroverende roadmovie, die de tranen maar ook de weerbaarheid toont van een volk dat probeert te ontsnappen aan een ongemeen brutaal regime. Het beste debuut van het jaar leverde een van de puurste bioscoopervaringen die je kunt beleven. Eat that, Tom Cruise.
Interview Panar Panahi: ‘Door de censuur zijn we net heel creatief geworden’ >
2. Drive my car
Geen wagen kreeg een warmer eerherstel dan de rode Saab 900 Turbo uit deze Japanse Oscarwinnaar. Melancholisch en niet vrij van poëzie schakelt de film tussen rouw en verdriet, intimiteit en eenzaamheid. Een drie uur durende rit die vertrok van een kortverhaal van Murakami. Rijk aan beelden, karig met woorden. Ryusuke Hamaguchi is de koning van de subtiliteit.
1. Close
Nooit eerder stond een Belgische film bovenaan dit lijstje. Close is misschien niet de spectaculairste film van het jaar. Maar de tweede film van Lukas Dhont is een spectaculair pleidooi voor kwetsbaarheid: in al zijn zachtaardige subtiliteit is dit radicale cinema, waar meer dan 175.000 Belgen, 75.000 Nederlanders en 200.000 Fransen naar gingen kijken. Close is een film die je tot een beter mens maakt.
Interview Lucas Dhont: ‘Het is dankzij mijn moeder dat ik films maak’ >
