Tot het gaatje

We komen van ver, dat valt niet te ­ontkennen. Je hoeft maar de Knack van ­deze week open te slaan om te beseffen wat voor varkens mannen die in de ­media werken eigenlijk zijn. Ik heb het nu even niet over het editoriaal van de hoofdredacteur, u moet enkele pagina’s verder doorbijten door dat taaie prachtblad, tot bij een interview met de mij tot voor kort onbekende Linda Van Crombruggen. Linda is 62 en ze werkte vanaf ­begin jaren 80 voor de Vlaamse open­bare omroep, op de afdeling Teletekst. Wat die daar allemaal heeft moeten meemaken. Daar zat een kerel die door het raam de vrouwen in het redactie­lokaal zat te begluren met een verre­kijker (er zaten toen vijf vrouwen en maar twee mannen op de redactie van Teletekst, wat er alleen maar op kan ­wijzen dat Teletekstredacteur toen al een ondergewaardeerd beroep was). Toen ze dat van die verrekijker aankaartte bij haar baas, vanzelfsprekend wél een man, raadde die haar aan de rolgordijntjes te laten zakken. Maar dan zaten ze in het donker! Die verrekijkerkerel duwde trouwens af en toe de deur van het redactielokaal open en gooide een Playboy of erger naar binnen. ‘Hier, wat lectuur voor de dames’, riep hij hen dan toe en stoof weer weg. Vreselijke tijden moeten dat geweest zijn. Een andere ­kerel had een bureau zonder ­ramen, hij riep Linda eens binnen en deed de deur dicht. Daar stond gewoon een pornofilm op, herinnert Linda zich. Dat deed de deur dicht. Linda kreeg trouwens ook af te ­rekenen met een stalker, die haar zelfs eens belaagde in de parkeergarage van het gebouw, waarna ze daar nooit meer haar auto durfde achter te laten. Ze parkeerde dan maar elders, waar het niet mocht, en kreeg daar boetes voor.