Jolig applaudisseren voor het eigen onvermogen

Als het systeem faalt, komen oude reflexen naar ­boven. Terug naar vroeger is dan kennelijk de enige uitweg. Kijk naar hoe de crisis in de kinderopvang ontaardt in de discussie of vrouwen geen betere ­ondersteuning verdienen om thuis te blijven voor de kinderen. Met haar laconieke opmerking ‘dat er ook papa’s zijn’ kreeg Vlaams Parlementsvoorzitter Liesbeth Homans (N-VA) de lachers op haar hand. Die lachers hebben gelijk: als de zorg voor kinderen integraal naar de gezinnen teruggeduwd wordt, zijn het inderdaad weer de moeders die thuisblijven. Nu al werkt 40 procent van de vrouwen deeltijds, bij de mannen is dat goed 10 procent. Decennia is gevochten voor de vrijheid om te kunnen gaan werken. Maar dat wordt opnieuw een ­treurig moreel dilemma (‘Doe ik mijn kind tekort?’) omdat de overheid verzaakt aan haar opdracht. Niemand gelooft dat de injectie van 115 miljoen euro meer kan dan de flagrantste ­deuken uitblutsen. Met elke nieuwe getuigenis over hoe dat echt niet lukt, negen ukjes tegelijk voeden, schoonvegen en wat ­affectie schenken, deinzen meer jonge ouders terug voor de opvang. Hoogopgeleide vrouwen voeren met hun partner nu de gesprekken die hun moeders dachten te hebben beslecht, in de tijd dat het feminisme overbodig scheen.