Pukkelpop | Tamino, de teruggekeerde overwinnaar

Dat verklaart misschien waarom hij de laatste maanden showcases en try-outs speelde in ­ Parijs, maar ook in Brooklyn en Philadelphia. En nu dus Pukkelpop, waar hij in een volle tent als een teruggekeerde overwinnaar werd onthaald. Een klein contingent fans was afgezakt van Groot-Brittannië en Frankrijk.

Hij lichtte meteen een tipje van de sluier over die nieuwe plaat, met ‘A drop of blood’. Het is zo’n typisch bezwerend Tamino-nummer dat hij solo bracht op een oed, het oosterse snaarinstrument dat hij de laatste jaren heeft leren spelen. Het andere uiterste van de nieuwe nummers lijkt ‘Fascination’, een indierocker waarvoor drummer Ruben ­Vanhoutte er een mep op mocht geven­. Colin Greenwood speelde bas: de bassist van Radiohead is van fan uitgegroeid tot vaste ­­be­geleider. Als vanouds speelde Vik Hardy al de rest – keyboards, percussie­, akoestische gitaar.

Explosies en confetti moet je bij Tamino nog altijd niet verwachten: de lichtshow was smaakvol en simpel, met veel gouden licht. De rest moest van de muziek komen. De nummers van de eerste plaat zijn de vorige jaren ofwel subtiel uitgebouwd – ‘Cigar’ kreeg wat extra peper door een dwarsligger van een orgeltje. Of ze waren compleet hertimmerd, zoals ‘So it goes’. Daarvan waren de zware oosterse strijkers vervangen door een spannend gedrumde­ intro, waarna de song minutenlang mocht uitwaaieren en Tamino eens naging of hij nog hoger kon zingen dan in ‘Habibi’: het kon.

Tamino leek zelf een beetje verbijsterd door het hysterische applaus dat na ‘Indigo nights’ maar bleef voortduren. (Greenwood moedigde het publiek achter­ zijn rug aan.)

Voor ‘Habibi’ mocht er nog in sneltreinvaart gerockt worden: dit optreden was een stuk gevarieerder en extroverter dan op zijn vorige­ tournee. Wat ons alleen nieuwsgieriger maakt naar die nieuwe plaat.

Tamino, gezien op Pukkelpop op 19/08