Pukkelpop | Een grote groepsknuffel voor Selah Sue

Wel, stralend, om eerlijk te zijn, in haar vrolijke gele ensemble. Ze zong als de besten, al klonk haar stem rauwer dan we ze ooit hoorden. In ‘Raggamuffin’ viel het voor het eerst op, vooraf had ze iedereen bedankt voor de steunberichtjes. Ze kwam tijdens het optreden geregeld terug op het belang van eenheid en onderlinge steun. Op het terrein wierpen toeschouwers haar, niet voor het laatst, hartjes toe.

Ze had drie zangeressen mee, van wie de hair power alleen werd overtroffen door de soul power, plus bas, drums, gitaar en keyboards. Ze stonden gezellig dicht bij elkaar op dat grote podium, wat het optreden enigszins een clubgevoel gaf. Maar ondanks die grote bezetting deed Selah Sue het meeste werk: hoe ze zich sméét in ‘All the way down’ en haar verdriet uitschreeuwde, hoe ze in ‘Peace of mind’ scatte en zong tegelijk, aan een halsbrekend tempo. We mochten meedoen, in dat laatste nummer, maar eerlijk: niemand op de wei kon dat.

Het was dan soms ook raar dat ze het opgebouwde momentum soms liet inzakken om haar muzikanten solo’s te laten spelen; daarna moest ze dat eigenhandig weer rechttrekken. Al was die koraalrode jumpsuit die ze tijdens zo’n solo aantrok wel heel mooi. En we moeten eraan toevoegen dat ze aan haar optreden begon in het soort loden hitte die onweer aankondigt; toen een windje kwam opzetten, werd het publiek een stuk actiever. Dat was zeker zo bij ‘Pills’, dat een club-outro kreeg waarin Selah Sue en haar zangeressen als één squad zelfverzekerd naar de rand van het podium dansten en ze vrolijk ‘in Pukkelpop’ begon te zingen. De afsluiter ‘This world’, met veel extra echo, blijft een emotionele moker. Het was een goed optreden, meer nog als groepsknuffel dan als concert.

Selah Sue, gezien op Pukkelpop op 19/08