Rock Werchter | Red Hot Chili Peppers: En op het einde vuurwerk

Maar zie, eerst werd het sluitstuk van Rock Werchter 2022 in hoofdstedelijke kringen gespot en vandaag kwam ook de bevestiging dat ze zouden neerstrijken op de speciaal voor hen getrimde kluit aan de samenvloeiing van de Demer en de Dijle.

Los van verlammende ziekteverschijnselen was de grootste vraag dan weer of de Californische knarren een hete jalapeño in hun sok hadden gestoken of een zoete puntpaprika. Zanger Anthony Kiedis en bassist Flea zitten hun zestigste verjaardag op de hielen, drummer Chad Smith zit er al over. Gitarist John Frusciante, de verloren zoon die voor de tweede keer naar het nest is teruggekeerd, is met zijn 52 de ‘jonkie’ van de bende.

Ach, rock-‘n-roll is voor de eeuwigheid weten we sinds Mick Jagger. Flea, met groene muts en lange rok, sprong in het rond als gebeten door de neten. Smith mokerde op zijn drumvellen alsof het heipalen waren. En Frusciante krulde de ene mooie lick na de andere uit zijn gitaar. Alleen Kiedis lijkt steeds meer te bedaren. Zelfs zijn blote bast kregen we niet te zien.

Bij hun eerste passage in Werchter dertig jaar geleden werd er nog met modder naar de band gegooid, vooral omdat ze daar zelf om gesmeekt hadden. Van een spat modder is er op de prinselijke plavei voor de Main Stage allang geen sprake meer en voor zulke fratsen lijkt de band ook niet meer te vinden, maar met modder hoefde er sowieso letterlijk noch figuurlijk gegooid te worden.

Zoals gebruikelijk stak het viertal uit LA furieus van wal met een vlammende jam, al hebben we hem al verschroeiender geweten. Gejuich steeg op toen Frusciante op de schermen zijn tanden in zijn eerste solo zette, zonder zijn los-vaste gitaarkunstenaar zijn de Peppers nooit echte Peppers. Spieren werden opgewarmd, stemmen geschraapt, en daar kwam ‘Around the world’ al, zo’n kekke meezinger uit de ‘tweede fase’ van de band, waarin melodieën hun intrede deden.

Kiedis en co gooiden opvallend veel recent werk in de strijd. In hun studioversie raken songs als ‘Aquatic mouth dance’ van zijn nieuwe album Unlimited onze koude kleren niet, maar op het podium kwamen ze wél behoorlijk uit de verf. Ook ‘Charlie’ van de plaat Stadium arcadium funkte als een monstertje onder hoogspanning. De wei haalde grootdeels haar schouders op en keek ernaar als een koe naar een trein.

Iedereen zat duidelijk te wachten op meezingers, en die ontbraken gelukkig niet. ‘The zephyr song’, ‘Snow (hey oh)’, ‘Dani California’, het stukje ‘Your song’ van Elton John dat Frusciante uit zijn flanellen shirt schudde: ze werden allemaal luid meegekeeld. Tegelijk is net die aanpak een moeilijk korset waar de Peppers zichzelf de voorbije jaren in gewrongen hebben. Een soms uit de haak hangende balans tussen jam en melodie, tussen woeste funkriff en poprefrein, tussen indie en mainstream.

In de withete jams tussen de nummers voelde je die spanning, of in explosieve funknummers als ‘Right on time’. Daarin kon Kiedis zich ook al rappend uitleven, want een grote zanger die melodieën kan dragen is hij nog altijd niet. Slecht bij stem was hij vanavond gelukkig niet, maar toch moet hij het vooral hebben van cadans en ritme, van gekte en seks ook, en niet van kosmische bespiegelen als het tragikomische ‘Black summer’.

Terwijl Flea en Frusciante heerlijk dicht bij elkaar kropen tijdens hun ongetemde interacties, bleef Kiedis opvallend rustig, checkte of zijn oortjes nog goed zaten of kuierde over het podium. Waar was de onstuitbare springveer van weleer? De zanger maakte wat grapjes met zijn bandleden, vertelde enkele wazige anekdotes, maar deed vooral weinig moeite om het publiek erbij te betrekken en er Een Moment van te maken. De enige interactie met het publiek kwam van Flea.

‘We make love right here’, zei die, en zo voelde het ook. Bij de bisronde wandelde hij een half podium over op zijn handen. Zotskapperij waarmee hij het publiek aan zijn kant kreeg.

Dat ging helemaal loos in het laatste halfuur, toen de band enkele bloedjes van songs over de wei deed stuiteren. ‘Californication’ werd met een extra lang voorspel naar een mooi hoogtepunt gestuurd, een episch ‘Give it away’ jamde de fun in de funk en ‘Under the bridge’ zette alle kelen nog een laatste keer helemaal open. Met de extra pittige afsluiter ‘By the way’ vatten de Peppers zichzelf én het festival ten slotte perfect samen: een melodieus refrein, af en toe wat waanzin en op het einde vuurwerk.

Red Hot Chili Peppers (****) gezien 3/6, Rock Werchter