Tellen kinderen minder?

Artsen die gedwongen worden om patiënten te ­kiezen die ze geen zorg geven, dat was het mobiliserende doembeeld van het coronatijdperk. Alle vrijheden hadden we ervoor over om zieken­huizen niet te laten overspoelen, alle sociale en artistieke ­ervaringen, astronomische schulden. Eerst het lichaam, dan de rest van het leven. Dat spoort met ons mensbeeld, en ­logischerwijze met welke delen van de gezondheidszorg we het ruimst financieren. Niet-lichamelijke zorg is weinig tastbaar, en omdat ook het tekortschieten ervan doorgaans flou blijft, leven we ermee. Al is het dan in gedeeld mentaal on­behagen, in depressie, met angststoornissen en zelfdodingen bij de vleet. Nog perverser is dat we het zo organiseren dat vooral de geestelijke zorg voor kinderen en jongeren faalt.