Zeurende liefde

‘Heb jij die bloemen daar gelegd? Dat zijn er wel heel veel, he? Eentje was genoeg geweest. maar toch bedankt om ze allemaal te kopen.’ Aan het – bitsige – woord is Annelies, een van de deelnemers aan Blind getrouwd. U weet wel, dat VTM-programma waarin mannen en vrouwen die hun single leven beu zijn door de wetenschap aan mekaar worden gekoppeld, voor de camera als onbekenden met elkaar trouwen en hopen op meer. De gewraakte bloemen kreeg Annelies van haar kersverse echtgenoot Joris. Na twee weken huwelijk. ‘Je weet toch dat je bloemen in een vaas moet zetten?’, geeft ze hem nog mee, even bitsig, terwijl ze de boeketten zonder veel liefde op de grond legt. Tsjak. Het is een scène die genoeg vertelt: hij die meer ziet in haar dan zij in hem. Zij die zich verstikt voelt door die ongedoseerde liefdesbulldozer. Zonder veel extra woorden weet je als kijker wat er aan de hand is. Meer moet daar eigenlijk niet over geleuterd worden. Show, don’t tell is niet voor niets een van de belangrijkste wetten in televisieland. En toch. En toch. Geleuterd wordt er. Eindeloos. Bij elk van de vijf koppels. God wat wordt er overgeanalyseerd. Als mensen in het echte leven over niets anders dan hun gevoelens zouden ­praten hing negentig procent van de wereldbevolking toch al lang in de gordijnen? Gezeur over wie wat voelt, over wie een ietsepietsie verder staat met de gevoelens dan de ander, over golflengtes die wel goed zitten en raakvlakken die er wel zijn, maar vlinders waarop het nog wachten is. Dat laatste blijkt een epidemie in dit soort televisiehuwelijken: het is wachten op het grote Het. Dat ietsje meer, zeggen ze dan. De fysieke klik. Lees: de drang om elkaar te bespringen die er helaas niet is.