In zijn autobiografie vergelijkt Philip Glass de geboorte van minimal music als de ontdekking van muziek die klinkt alsof de naald in de groef blijft hangen. Om meteen daarna uit te leggen dat het omgekeerde waar is: ‘de truc van die muziek was dat ze de aandacht concentreerde rond een reeks opeenvolgende veranderingen die bijna onmerkbaar plaatsvonden’. Interessant genoeg exposeert het Salt Lake Electric Ensemble vooral de veranderingen en variaties van Glass’ muziek. In hun opwindende en levendige opname van Music with changing parts staan niet de ontelbare ritmische buitelingen centraal, maar de maalstroom aan kleuren en tinten die ze opwekken. Dat doet deze psychedelische partituur hoorbaar goed: ineens besef je weer wat voor een verleider deze componist wel is. Hun analoge orgeltjes en softe totaalsound zorgen voor een sfeervolle luistertrip van ruim drie kwartier die geen seconde verveelt. (tjb)