Sam Smith: schooljongetje met een gebroken hart

Wie wordt de volgende Adele? Wiens platen zoeven als suikerzoete broodjes over de toonbank in Europa én in Amerika? Welke Brit zal straks na twee platen kunnen gaan rentenieren zoals Adele? Wordt het Emeli Sandé of een gelijkaardige new soul-diva? Nope, het is een man en hij heet Sam Smith.

Sinds de bekendmaking van zijn nummer 1-plekje in de invloedrijke BBC Sound Of 2014-poll begin dit jaar is de wat schuchtere, schattig mollige Smith langzaamaan uitgegroeid tot een volbloed performer. In de Ancienne Belgique liep hij zelfzeker langs zijn band en sprak hij ons goedgemutst toe. Van onbeholpenheid was geen sprake meer. 'Ik heb dit jaar een eerlijk album uitgebracht', klonk het. 'Sommige mensen zeggen dat het een trieste plaat is maar dat vind ik niet. Ik ben een optimist.'

Smiths joie de vivre werd kracht bijgezet door zijn muzikanten die trapsgewijs van links naar rechts stonden opgesteld, met de drummer helemaal bovenaan, een aantal meter boven de grond - alleen spandexhardrockgroepen uit de eighties doen het hem na. Een trio gospelzangers dikte de black vibes aan, wat prettig aandeed in 'Together', sublieme soulpop die Smith met Disclosure en Nile Rodgers van Chic schreef.

Smith zou niet zo populair zijn zonder de ultrasentimentele ballades in zijn oeuvre. 'I'm not the only one' droop van het karamel en Smith zong het met die typisch tranerige frasering van hem: alsof hij je elk moment snikkend om de hals zou vallen. Poor guy. De jonge meisjes op de voorste rijen smulden van al dat geschmier.

Jazeker, Smith kan verdomd goed zingen. Zijn stem is in amper een jaar een veel krachtiger instrument geworden en we hopen meteen dat hij zijn meest gemakzuchtige zangtics snel overboord gooit. Je hoeft niet in elk liedje als een gepest schooljongetje met een gebroken hart te klinken, Sammy-boy.

Hij overtuigde veel meer in het funky 'Money on my mind' waarin een flardje 'Finally' van CeCe Peniston werd gesmokkeld. Leuk. 'La la la', zijn hitje met Naughty Boy, kreeg een rare jazzy slowmotionbewerking en boette aan kracht in, 'Latch' van Disclosure kregen we unplugged op ons bord en bleef matig overeind. Maar Smith zong er wél de sterren van de hemel.

Had hij niet moeten doen: de tenenkrullende cover van Whitney Houstons 'How will I know', in een ijle balladeversie waarvoor men zich op de Night Of The Proms niet zou schamen.

We zouden meewarig kunnen doen over de nogal bloedeloze uitvoeringen van deze liedjes. Vlot consumeerbare Ikea-soul, zeg maar: handig geconstrueerd volgens het boekje, zonder splinters of angels, op maat gesneden voor het hele gezin. Verkoopt als gek, zo blijkt, en Smith komt er dankzij zijn authentieke présence en fenomenale stem mee weg. Kijk eens, wie werd in Brussel niet week van 'Stay with me'?

'Make it to me', tot slot, was volgens Smith een "love letter to my first ever boyfriend". Aan de uitgang van de zaal plengden talloze tienermeisjes bittere tranen.

Gezien op 29 november in de AB, Brussel