Drie kubieke meter boter op scène zetten en je erdoor wurmen. Zijn favoriete dansvoorstelling naspelen en zeggen dat hij die zelf heeft bedacht. Linten hangen in bomen op alle plaatsen van de stad waar hij ooit heeft gekust.

De waslijst aan ideeën die Verdonck in Aren ontvouwt, is wonderlijk en grappig. Soms zijn het darlings die hij moest killen in de eindfase van een stuk, soms onvoldragen ballonnetjes. Evengoed waren ze te absurd, kreeg hij geen toelating of zou de realisatie simpelweg schadelijk zijn voor anderen.

Met de ‘aren’ die van zijn werktafel vielen, bakt Verdonck nu een nieuw brood. Tussen het koren zit heel wat kaf, dat is eigen aan het concept – een catalogus van B-kantjes. Meer dan een theaterstuk is Aren een lecture performance, voorafgegaan door een visueel deel met objets trouvés. Verdonck is een verwoed verzamelaar, die voorwerpen recycleert die voor anderen waardeloos zijn geworden. Van een stapel opsporingsberichten met ‘poes vermist’ tot de kattebelletjes die hij en zijn kinderen naar elkaar schrijven, Verdonck hanteert ze hier als readymades en puurt er een symfonie van het alledaagse uit.

Een hoogtepunt is de kafkaiaanse mailconversatie met Anoek Nuyens en Rebekka de Wit die hij voorleest. Samen willen ze het klimaat redden, maar tussen droom en daad staan oncompatibele vergaderagenda’s.

Zo krijg je in Aren een boeiende inkijk in de praktijk van een flexwerkende, multidisciplinaire artiest in wiens creatieve geest het fijn toeven moet zijn, maar ook een tikje vermoeiend – want Verdonck ziet in werkelijk álles een potentieel plan.

Filip Tielens