Als een van je intimi door het gerecht gepakt wordt, heb je misschien gewoon tegenslag gehad. Maar als het twee keer gebeurt, op dezelfde dag, dan ben je roekeloos geweest. Roekeloos is Donald Trump ongetwijfeld. Dat is typisch voor mensen van zijn slag, zeker naarmate hun bokkensprongen groter worden. Vroeg of laat ontdekken ze dat ze toch niet boven de wet staan. En eindigt hun grootheidswaan tussen de vier muren van een cel.

Michael Cohens schuldbekentenis is een nog hardere klap voor Donald Trump dan de veroordeling van Paul Manafort. Maar laten we eerlijk zijn: veel verschil is er niet. Cohen heeft bekend dat hij de financiële campagneregels heeft overtreden door smeergeld te betalen aan twee vrouwen, vermeende gewezen minnaressen van ene Donald Trump. Dat gebeurde midden in de verkiezingscampagne van 2016 en ‘in opdracht van de kandidaat’, zegt Cohen.

Het bedrog en de schijnheiligheid van die kandidaat, die crooked Hillary Clinton van corruptie beschuldigde, is niet het belangrijkste. Interessanter is de reële kans dat Trump op zijn beurt zal worden vervolgd. Overtredingen van de financiële campagneregels zijn in de VS geen lachertje. Op een bewuste overtreding voor een bedrag van meer dan 25.000 dollar staat vijf jaar cel. Eén enkele betaling van Cohen in opdracht van Trump was al goed voor 130.000 dollar.

Zonder schaamte

De val van Pablo Escobars drugskartel begon toen hij in Colombia in de politiek stapte. Wellicht eindigt het veel kleinere imperium van Trump op dezelfde manier

Een normale politicus zou het besterven van schaamte als uitlekte dat hij het stilzwijgen van een porno-actrice had gekocht. Een normale politicus zou zijn loopbaan en zijn reputatie verwoest zien. Maar zoals we allemaal weten, is Trump in geen enkel opzicht normaal, heeft hij geen reputatie om te redden en weet hij niet wat schaamte is.

Zeven jaar geleden stelde een federale grand jury ex-senator en presidentskandidaat John Edwards in beschuldiging wegens zes inbreuken op de financiële campagneregels. Ook hij had zwijggeld betaald om een buitenechtelijke affaire in de doofpot te stoppen. Edwards had het geluk dat een jury het niet eens kon worden over de meeste aanklachten en het ministerie van Justitie geen nieuw proces begon. Hij verdween van het toneel en zijn politieke loopbaan was voorgoed voorbij.

Je kunt je moeilijk voorstellen dat Trump Edwards’ voorbeeld zal volgen. Hij staat te graag in de schijnwerpers. John Edwards werd verketterd omdat hij zijn vrouw, die aan kanker leed, had verlaten. Maar zelfs hij had meer fatsoen en waardigheid dan Donald Trump.

De meeste commentatoren hebben tot nu toe over impeachment-scenario’s gespeculeerd. De druk is groot, zelfs zonder bewijzen van een samenzwering met een vijandige buitenlandse macht om de verkiezingen te manipuleren. De huidige overtredingen van de campagneregels volstaan om een afzettingsprocedure te rechtvaardigen.

Maar zelfs als de voorspellingen uitkomen en de Democraten dit najaar een meerderheid in het Huis van Afgevaardigden veroveren, zodat het Huis de president kan afzetten, volgt er onvermijdelijk een proces in de Senaat. Daar zouden de Democraten de steun van de Republikeinen nodig hebben, en die zullen hun president niet veroordelen – zelfs niet als er opnamen aan het licht zouden komen waarin Trump over een samenzwering met de Russen praat.

Nixons Witte Huis

De schuldbekentenis van Michael Cohen lijkt erop te wijzen dat we op de verkeerde figuur uit het Nixon-tijdperk focusten. President Nixon werd tot aftreden gedwongen door zijn partij en door zijn schaamtegevoel. Die twee factoren spelen nu niet mee. We kijken beter naar Nixons eerste vicepresident, Spiro Agnew, die ontslag moest nemen nadat hij van samenzwering, belastingontduiking en omkoping werd beschuldigd. Een jaar na zijn herverkiezing pleitte hij schuldig aan belastingontduiking en trad hij af.

Tot op het eind hield Agnew vol dat de aanklachten op leugens gebaseerd waren. Zijn advocaten beweerden dat een vicepresident in functie niet vervolgd kon worden. Geen van beide argumenten hielden stand. Zoals een van Agnews advocaten onlangs schreef, belet niets in de Amerikaanse grondwet de vervolging van een president of een vicepresident.

Strafvermindering

Zal Trump in de verleiding komen om op zijn beurt schuld te bekennen in ruil voor strafvermindering? Zijn zijn politieke loopbaan en de liefde van zijn aanhangers hem het risico van vijf jaar cel waard – en van het verlies van een flink stuk van zijn fortuin? Misschien zal hij beslissen dat zijn achterban hem nooit in de steek zal laten. En dat nog eens vier jaar in het Witte Huis eigenlijk even erg is als vijf jaar in de cel. Uit schaamte zal hij hoe dan ook niet afhaken.

Donald Trumps karakter kennen we inmiddels maar al te goed. Maar we weten nog lang niet alles over de samenzweringen om de verkiezing van 2016 te manipuleren. Als Trump geen kandidaat was geworden, hadden zijn handlangers ongestoord kunnen doorgaan met het witwassen van Russisch geld, het ontduiken van belastingen en het betalen van zwijggeld. Maar nu hij verkozen is, nemen alle politie- en inlichtingendiensten met enig zelfrespect hem onder de loep, in Washington en elders. De val van het drugskartel van Pablo Escobar begon toen hij in Colombia in de politiek stapte. Het veel kleinere imperium van Trump zou wel eens op dezelfde manier kunnen eindigen.

Als kandidaat voorspelde Donald Trump dat hij zou winnen en winnen tot het zijn aanhangers te veel zou worden. Hij fantaseerde dat ze hem zouden smeken: ‘Stop alsjeblieft met winnen, dit is verschrikkelijk’. De profetie dreigt uit te komen.