‘Britney is een survivor’, klinkt het sinds ze zichzelf opnieuw op de kaart zette met een lang ­lopende show in Las Vegas. ‘Britney stáát er eindelijk weer’, lazen we her en der over haar huidige tournee. Hoopvolle signalen waren dat.

Is Britney werkelijk goed op weg om de volgende Cher te worden? Wel, laten we de vergelijking eens maken. Ze hebben allebei beroemde buikspieren en delen een voorliefde voor gewaagde, vrijwel niets aan de verbeelding overlatende podiumoutfits. Spears leende Chers iconische ‘If I could turn back time’-tenue maar liet het lederen vestje achterwege. Weg mysterie. Een vaste show in Las Vegas was voor beide sterren een slimme carrièrezet. Zo’n show vol toeters en bellen was ­precies waar hun fans warm voor liepen. Het grote verschil? Cher is larger than life; een vrouw om wie je niet heen kunt. Britney blijft dan toch meer een poppetje. Zoals ze op haar hooggehakte laarzen over het podium van het Sportpaleis huppelde, alsof ze voortdurend vreesde nét te laat te ­komen voor de volgende danssequentie: het had iets aandoenlijks. Een bizar adjectief voor een zesendertigjarige popster, want op die leeftijd hoort een artiest zelfverzekerd en charismatisch te zijn – allesbehalve aandoenlijk.

90 minuten playback

Wat ­Spears’ performance vooral de das omdeed, was het feit dat ze playbackte. De hele tijd. Haar tourmanager liet zich daarover vorig jaar in de pers ontvallen dat ‘niemand negentig minuten lang kan dansen zoals zij doet, én zingen tegelijkertijd’. Nou, Lady Gaga noch Justin Timberlake leek daar problemen mee te hebben toen we hen onlangs aan het werk zagen.

Gymnastiekgebaartjes

Misschien maakte Spears het zichzelf te moeilijk. Ze leek veel energie te verliezen aan al die rare microbeweginkjes die ze maakt met haar armen en voeten. Zoals gymnasten zich na elke oefening presenteren aan de jury: zo leek Britney zich voortdurend met frenetieke handgebaartjes te willen presenteren aan het ­publiek. Je vroeg je af waar de zwoele, berekende, zelfver­zekerde en uiterst sexy moves uit haar ‘Slave 4U’-periode gebleven waren. ‘Toxic’ was de enige hit die níét verdronk in de kleffe saus van langgerekte gitaren en doffe drums die over de meeste andere songs werd uitgestort. Ook ‘Stronger’ klonk krachtig, zoals we het kenden van vroeger.

Brachten bitter weinig ­animo teweeg in de zaal: ­‘Baby one more time’ en ‘Oops I did it again’. Doodzonde.

Floor Deckx