Recensie

De geslagen hond Lees verder onderaan

De gruwelijkste moord ooit gepleegd in ­Italië: gezien de ­geschiedenis in het land wil dat wat zeggen. Maar zo wordt de ‘moord door de hondenkapper’ die het land in 1988 opschrikte nog steeds omschreven. We besparen u de details, de feiten zijn slechts een aanleiding voor Dogman, een voortreffelijke, bikkelharde en ­tegelijk ontroerende film over een hondenkapper die kampt met een gewelddadige cokeverslaafde klant die de buurt terroriseert.

‘Het publiek weet best helemaal niets over dat oorspronkelijke verhaal, want de film heeft er nog weinig mee te maken’, vertelt de regisseur vanuit Rome. ‘Met mijn coscenaristen ging ik ermee aan de haal en we lieten onze fantasie erop los. Al mijn films zijn in essentie sprookjes, hoe gruwelijk ook.’

Tien jaar geleden pakte Gar­rone uit met Gomorrah, zijn ge­fictionaliseerde verfilming van Roberto Saviano’s research naar de Napolitaanse maffia. Ook in Dogman voel je hoe de druk van medeplichtigheid misdadigers maakt van brave mensen. Maar Garrone hoedt zich ervoor om Dogman een maffiafilm te noemen. ‘Het draait niet om de grote, georganiseerde misdaad, wel om de kleine criminaliteit die overal ter wereld plaatsvindt. Het is het eeuwige verhaal van de sterken versus de zwakken. Maar het is geen typisch wraakverhaal, eerder een heus gevecht om survival. Het is een Darwinistische film.’

Woef

De ster van Dogman is, naast een Deense dog, Marcello Fonte. Hij speelt de geslagen hond van het verhaal: een uitbater van een hondensalon die meer klappen moet incasseren dan alle bastaarden van Rome opgeteld. Net zoals in zijn vorige films vond Garrone de karakterkop bij wijze van ­spreken op straat.

‘We deden een casting bij een theatergezelschap dat werkt met ex-gevangenen. Marcello was er begeleider. Toen plots een van de deelnemers stierf aan een hartaanval nam Marcello zijn plaats in. Niet dat hij een volstrekte beginner is: hij coregisseerde een film over zijn eigen jeugd en speelde al verschillende bijrollen, maar dit is zijn eerste hoofdrol.’

Het kwam ook goed uit dat zijn gezicht zo uit een oude Italiaanse film lijkt te komen. ‘Marcello heeft het gezicht van een Italië dat verdwijnt. Hij heeft het aartsmoeilijk om te overleven in deze samen­leving.’ Dat het personage ook Marcello heet, is uiteraard geen toeval. ‘De acteur heeft het personage sterk gevoed met zijn eigen ervaringen en karakter, zijn gevoeligheid en zijn humor. Zonder hem was het een andere film.’

Twaalf jaar al zit Garrone met Dogman in zijn hoofd. Dat hij er nu mee komt, is omdat zijn ambi­tieuze verfilming van Pinokkio werd uitgesteld. ‘Maar als alles goed gaat, neem ik die volgend jaar alsnog op.’ Ga er gerust vanuit dat het een veel donkerdere versie wordt dan die van Disney. ‘Ik vind de Disneyfilm niet geslaagd. De beste verfilming is die van ­Comencini voor de Italiaanse ­televisie (uit 1972, red.). Maar ik zou er niet aan beginnen als ik niet vond dat ik er meer mee kan. Ik zal trouw blijven aan het oorspronkelijke boek.’

Heeft hij al wat van de advocaten van Disney gehoord? ‘Ik maak maar kleine arthousefilms, dat kan hen niet schelen. En als de film mislukt, ga ik gewoon weer schilderen.’