‘O____o weer razen violen celli bassen koperen triangel trommels PAUKEN...’ Met de poëzie van Paul van Ostaijen in gedachten klinkt de nieuwe Academie voor Muziek, Woord en Dans als een monumentale paukenslag over Deinze. Lens°Ass en WIT architecten componeerden er ­samen met de akoestici van Daidalos een fascinerende muziekdoos.

Het gaat om een tussenfase van een grotere reconversie van twee kunstacademies. Nu is er de Academie voor Muziek, Woord en Dans. Straks komt daar de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten bij.

Door de bouwmaterialen te beperken tot cortenstaal, hout, glas en beton ontstaat er een heldere, doch complexe harmonie, zoals die van een strijkkwartet. WIT architecten toonden eerder al in Pellenberg hoe zij een minimalistische doos kunnen doen opleven door te spelen met geometrie, materie en textuur. In Deinze verdeelden ze een analoog bouwblok strak in 52 traveeën, net zoveel als er witte toetsen zijn op een piano.

Wit architecten verdeelden een analoog bouwblok in 52 traveeën, net zoveel als er witte toetsen zijn op een piano

Aan de straatzijde gaven ze de speeldoos een portiek en een poort. Zo plooit het monumentale gebouw zich naar de bescheiden rijhuizen die ernaast liggen. Evengoed neemt het zelfverzekerd plaats naast de grootschalige, industriële erfgoedpanden aan de achterzijde.

Naast de oude muziekschool werd een oud fabrieksgebouw elementair gerenoveerd, om tijdens de bouwfase onderdak te bieden aan muziek, woord en dans. Tussen de twee oude gebouwen verrees de nieuwe speeldoos met optimaal uitgeruste muziekklassen, een balletzaal en concertzaal, waarin ook kan gerepeteerd worden.

Met het oog op een mooie akoestiek zijn de pianoklassen dubbelhoog. Een gang verbindt de overige muziekklassen op de hoger gelegen verdieping. Van daar is er via een glaswand een inkijk in de klassen. Op die manier leert de aspirant-pianist(e) voor publiek te spelen, terwijl zijn/haar spel aanstekelijk kan werken op ­andere leerlingen.

In de grote en hoge concertzaal scheppen de architecten een Mondriaanse ruimtelijkheid. Door een vernuftige geometrie in glas en hout krijgt de muziek er een visueel en ­auditief aura. Architectuur ontplooit zich hier tot een ultiem muziek­instrument. Het vele hout stemt ­overeen met de natuurlijke kleur van klassieke muziekinstrumenten. Het ­gefilterde daglicht zorgt voor een wakkere speel- en luisterervaring.

De (veel minder hoge) balletklas krijgt toch een verrassend ruimtelijke kwaliteit. De obligate spiegelwand wekt de illusie dat ze de speelplaats naar binnen haalt. WIT en Lens°Ass architecten slaan in Deinze een eerste verbluffende paukenslag. Het is uitkijken naar het vervolg, als de Academie voor Schone Kunsten eraan komt.