De witte gevel van het ambulant revalidatiecentrum in Ninove laat weinig vermoeden. Statig gaat hij op in het neoclassicistische geheel van de Stationsstraat. Decennia geleden verdween het station. Sindsdien verloor het stadszicht haar glans.

Maar nu zorgt het nieuwe revalidatiecentrum voor een lichtpunt. Ook letterlijk: op de derde verdieping schijnt op bepaalde momenten van het jaar de zon dwars doorheen het gebouw.

Een leuk detail maar dit was uiteraard niet de grootste bekommernis van de architecten. De uitdaging voor Yves Malysse en Kiki Verbeeck van URA architecten bestond erin dat ze een rist consultatieruimtes op een langgerekt terrein moesten vormgeven, achter een historische gevel die bewaard moest blijven.

De historische gevel behandelen de architecten alsof hij op zichzelf staat

Wat een zoveelste oefening in façadisme kon worden, counterden de architecten met een slimme ontwerpstrategie. De gevel beschouwden ze als een historisch relict dat op zichzelf staat. Ze sneden de façade los van het interieur door die aan de binnenzijde te bekleden met grijze leien. Daardoor wekken de architecten de indruk dat de traphal, die achter deze gevel ligt, een overdekte buitenruimte is.

De leien laten ze op nog andere plekken in het gebouw terugkomen, onder andere op de binnenplaatsen, waar ‘buiten’ echt wel buiten is. De koeren met mooi gepositioneerde bomen vormen kleine oases.

Door in heel het gebouw een beperkt palet te gebruiken van beton, wit gepleisterde muren en rode baksteen, zowel binnen als buiten, ontstaat er een fascinerend continuüm tussen interieur en exterieur.

Kinderen die hier komen revalideren neemt het gebouw op sleeptouw doorheen een soort ministad.

Vooraan ontwikkelt zich langs de trap een soort ‘kasteeltoren’ die uitmondt in een wachtruimte. Het hoge dakraam waardoor de zon tot in de straat valt, maakt van het wachten een lumineuze ervaring.

Een andere ‘stedelijke’ ervaring krijg je wanneer je vanuit het voorgebouw door een wintertuin de patiotuin met revalidatiepaviljoen inloopt, om finaal na een zigzagbeweging het paviljoen van de dokter te bereiken.

Malysse en Verbeeck wekken verbazing door met beperkte materialen en kleuren harmonieuze architectuur te creëren. Alleen jammer dat ze voor de akoestiek niet dezelfde fluwelen handschoenen aantrokken.